Θέμα της σημερινής ανάρτησης αποτελεί η μη επιτυχημένη διενέργεια τοπικής αναισθησίας στις οδοντιατρικές πράξεις.Για την οδοντιατρική αναισθησία έχουμε μιλήσει σε παλαιότερη ανάρτηση.
Συνήθως όταν έρχεται ο ασθενής για πρώτη φορά στο ιατρείο,παίρνουμε ένα ιατρικό-οδοντιατρικό ιστορικό.Σε αυτό το ατομικό ιστορικό εκτός των άλλων συχνά ρωτάμε αν ο ασθενής έχει ξανακάνει αναισθησία στον οδοντίατρο,για να είμαστε βέβαιοι ότι δεν υπάρχει κάποια αλλεργική αντίδραση ή καποιού άλλου είδους αντίδραση στο τοπικό αναισθητικό.Ορισμένες φορές παίρνουμε την εξής απάντηση
"Εμένα γιατρέ δεν με πιάνει καθόλου η αναισθησία.Την τελευταία φορά ο γιατρός μου έκανε τρεις αμπούλες!"
Συνήθως η αποτυχία της αναισθησίας γίνεται σε οδοντιατρικές εργασίες στην κάτω γνάθο,στις οποίες γίνεται στελεχιαία αναισθησία του κάτω φατνιακού νεύρου.Η αναισθησία αυτή έχει τα μεγαλύτερα ποσοστά αποτυχίας από όλες τις οδοντιατρικές αναισθησίες,φθάνοντας και το 20%,όταν οι άλλες φθάνουν χοντρικά το 1-5%.
Πού οφείλεται αυτό;
Η απάντηση είναι πολύ δύσκολη,γιατί πραγματικά ακόμα δεν γνωρίζουμε στα σίγουρα.Και εξηγούμαι:
Η αναισθησία του κάτω φατνιακού νεύρου,βασίζεται σε ανατομικά στοιχεία,τα οποία δεν είναι κοινά σε κάθε ασθενή.Δηλαδή για να βρούμε το σημείο που πρέπει να μπει η βελόνα,για να αναισθητοποιήσει το νεύρο,βάζουμε σημάδι κάποια ανατομικά στοιχεία,μια και το νεύρο δεν φαινεται.
Συνήθως ,και πολύ περιληπτικά, λέμε στον ασθενή να ανοίξει όσο πιο πολύ μπορεί,και ψηλαφούμε το κόκκαλο της κάτω γνάθου από το εσωτερικό του στόματος,προσπαθώντας να βρούμε το μέσο του,όπου στην νοητή ευθεία είναι το σημείο όπου βρίσκεται το κάτω φατνιακό νεύρο.Στη συνέχεια η βελόνα κατευθείνεται προς το σημείο αυτό,από την αντίθετη πλευρά του στόματος,από το σημείο των προγομφίων.
Τα ανατομικά αυτά στοιχεία δεν είναι κοινά για κάθε ασθενή και έτσι εμείς οι οδοντιατροι έχουμε ως γνώμονα το ότι η πλειοψηφία των ασθενών έχει δεδομένη ανατομία,οπότε η βελόνα θα πρέπει να μπει σε εκείνο το σημείο!Όταν όμως υπάρχει κάποια ανατομική παραλλαγή τότε δεν πιάνει η αναισθησία.Οι παραλλαγές μπορεί να είναι από παχύς βλεννογόνος στην περιοχή,διχασμός του νευρου,διαφορές στη θέση του πόρου οπου βρίσκεται το νεύρο κτλ.Πρόβλημα με την αναισθησία μπορεί να εμφανιστεί και σε περίπτωση που η περιοχή έχει φλεγμονή,για οποιοδήποτε λόγω πχ χρειάζεται απονεύρωση λόγω φλεγμoνής του νεύρου του δοντιού.
Για να μην τα φορτώνουμε όλα στον ασθενή όμως πολλές φορές είναι και το θέμα της ικανότητας του οδοντιάτρου να βρεί το σωστό σημείο που πρέπει να μπει η βελόνα και να κάνει την αναισθησία με το σωστό τρόπο.Δυστυχώς αυτό εξαρτάται από τον κάθε ιατρό,οπότε αν δεν πετύχει η αναισθησία έχουμε την τάση να τα φορτώνουμε όλα στις ανατομικές παραλλαγές του ασθενούς!
Έχει παρατηρηθεί ότι όταν είναι αγχωμένοι οι ασθενείς η αναισθησία δεν πιάνει αμέσως,αλλά αργεί πολύ με αποτέλεσμα να νομίζουμε ότι η πρώτη φορά ήταν αποτυχημένη και να την επαναλαμβάνουμε.Ο μηχανισμός αυτός δεν έχει διαλευκανθεί απόλυτα.Μπορεί να οφείλεται ότι λόγω άγχους ,δημιουργείται σύσπαση των αγγείων και δεν μπορεί να κυκλοφορήσει το αναισθητικό.Παλαιότερα λέγαμε ότι παράγεται ενδογενώς αδρεναλίνη,η οποία ανταγωνίζεται την αδρεναλίνη που χορηγείται με το φάρμακο,που χωρίς να είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ήταν αρκετά αληθοφανές και οι ασθενείς το καταλάβαιναν.
Σε κάθε περίπτωση ο ασθενής ανάλογα με το ιστορικό και τη σωματοδομή του μπορεί να δεχθεί έως 10 φύσιγγες με αδρεναλίνη 1:100.000(Φ.Φραγκίσκος "Τοπική αναισθησία και καταστολή στην Οδοντιατρική"σελ 84).
Ελπίζω να σας ενημέρωσα για τους λόγους που μπορεί να μην σας πιάνει η αναισθησία.Για να μη θεωρείτε ότι είσαστε..αναίσθητοι!
Και μην ξεχνάτε..να χαμογελάτε!!
Συνήθως όταν έρχεται ο ασθενής για πρώτη φορά στο ιατρείο,παίρνουμε ένα ιατρικό-οδοντιατρικό ιστορικό.Σε αυτό το ατομικό ιστορικό εκτός των άλλων συχνά ρωτάμε αν ο ασθενής έχει ξανακάνει αναισθησία στον οδοντίατρο,για να είμαστε βέβαιοι ότι δεν υπάρχει κάποια αλλεργική αντίδραση ή καποιού άλλου είδους αντίδραση στο τοπικό αναισθητικό.Ορισμένες φορές παίρνουμε την εξής απάντηση
"Εμένα γιατρέ δεν με πιάνει καθόλου η αναισθησία.Την τελευταία φορά ο γιατρός μου έκανε τρεις αμπούλες!"
Συνήθως η αποτυχία της αναισθησίας γίνεται σε οδοντιατρικές εργασίες στην κάτω γνάθο,στις οποίες γίνεται στελεχιαία αναισθησία του κάτω φατνιακού νεύρου.Η αναισθησία αυτή έχει τα μεγαλύτερα ποσοστά αποτυχίας από όλες τις οδοντιατρικές αναισθησίες,φθάνοντας και το 20%,όταν οι άλλες φθάνουν χοντρικά το 1-5%.
Πού οφείλεται αυτό;
Η απάντηση είναι πολύ δύσκολη,γιατί πραγματικά ακόμα δεν γνωρίζουμε στα σίγουρα.Και εξηγούμαι:
Η αναισθησία του κάτω φατνιακού νεύρου,βασίζεται σε ανατομικά στοιχεία,τα οποία δεν είναι κοινά σε κάθε ασθενή.Δηλαδή για να βρούμε το σημείο που πρέπει να μπει η βελόνα,για να αναισθητοποιήσει το νεύρο,βάζουμε σημάδι κάποια ανατομικά στοιχεία,μια και το νεύρο δεν φαινεται.
Συνήθως ,και πολύ περιληπτικά, λέμε στον ασθενή να ανοίξει όσο πιο πολύ μπορεί,και ψηλαφούμε το κόκκαλο της κάτω γνάθου από το εσωτερικό του στόματος,προσπαθώντας να βρούμε το μέσο του,όπου στην νοητή ευθεία είναι το σημείο όπου βρίσκεται το κάτω φατνιακό νεύρο.Στη συνέχεια η βελόνα κατευθείνεται προς το σημείο αυτό,από την αντίθετη πλευρά του στόματος,από το σημείο των προγομφίων.
Τα ανατομικά αυτά στοιχεία δεν είναι κοινά για κάθε ασθενή και έτσι εμείς οι οδοντιατροι έχουμε ως γνώμονα το ότι η πλειοψηφία των ασθενών έχει δεδομένη ανατομία,οπότε η βελόνα θα πρέπει να μπει σε εκείνο το σημείο!Όταν όμως υπάρχει κάποια ανατομική παραλλαγή τότε δεν πιάνει η αναισθησία.Οι παραλλαγές μπορεί να είναι από παχύς βλεννογόνος στην περιοχή,διχασμός του νευρου,διαφορές στη θέση του πόρου οπου βρίσκεται το νεύρο κτλ.Πρόβλημα με την αναισθησία μπορεί να εμφανιστεί και σε περίπτωση που η περιοχή έχει φλεγμονή,για οποιοδήποτε λόγω πχ χρειάζεται απονεύρωση λόγω φλεγμoνής του νεύρου του δοντιού.
Για να μην τα φορτώνουμε όλα στον ασθενή όμως πολλές φορές είναι και το θέμα της ικανότητας του οδοντιάτρου να βρεί το σωστό σημείο που πρέπει να μπει η βελόνα και να κάνει την αναισθησία με το σωστό τρόπο.Δυστυχώς αυτό εξαρτάται από τον κάθε ιατρό,οπότε αν δεν πετύχει η αναισθησία έχουμε την τάση να τα φορτώνουμε όλα στις ανατομικές παραλλαγές του ασθενούς!
Έχει παρατηρηθεί ότι όταν είναι αγχωμένοι οι ασθενείς η αναισθησία δεν πιάνει αμέσως,αλλά αργεί πολύ με αποτέλεσμα να νομίζουμε ότι η πρώτη φορά ήταν αποτυχημένη και να την επαναλαμβάνουμε.Ο μηχανισμός αυτός δεν έχει διαλευκανθεί απόλυτα.Μπορεί να οφείλεται ότι λόγω άγχους ,δημιουργείται σύσπαση των αγγείων και δεν μπορεί να κυκλοφορήσει το αναισθητικό.Παλαιότερα λέγαμε ότι παράγεται ενδογενώς αδρεναλίνη,η οποία ανταγωνίζεται την αδρεναλίνη που χορηγείται με το φάρμακο,που χωρίς να είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ήταν αρκετά αληθοφανές και οι ασθενείς το καταλάβαιναν.
Σε κάθε περίπτωση ο ασθενής ανάλογα με το ιστορικό και τη σωματοδομή του μπορεί να δεχθεί έως 10 φύσιγγες με αδρεναλίνη 1:100.000(Φ.Φραγκίσκος "Τοπική αναισθησία και καταστολή στην Οδοντιατρική"σελ 84).
Ελπίζω να σας ενημέρωσα για τους λόγους που μπορεί να μην σας πιάνει η αναισθησία.Για να μη θεωρείτε ότι είσαστε..αναίσθητοι!
Και μην ξεχνάτε..να χαμογελάτε!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου