Γιορτή της ποίησης είναι η σημερινή ημέρα, καθώς με πρωτοβουλία της
UNESCO ορίστηκε η 21η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, το 1999. Πόσοι όμως απο εμάς απολαμβάνουμε ένα καλό ποίημα,όσο απολαμβάνουμε ένα λογοτεχνικό βιβλίο ή ένα τραγούδι;Κι όμως η ποίηση κρύβει δυνατά νοήματα και ασύγκριτα συναισθήματα.
Αφορμή για την ανάρτηση αυτή,μου έδωσε το παρακάτω άρθρο το οποίο και παραθέτω :Επτά ποιήματα που αξίζει να έχεις διαβάσει
'Ενας από τους κυριότερους λόγους που δεν έχουμε συνηθίσει την ποίηση στη ζωή μας,είναι ο τρόπος που τη διδαχθήκαμε στο σχολείο.Σαν κάτι δυσνόητο που έπρεπε να αποκρυπτογραφήσουμε γιατί" εδώ κάτι θέλει να πει ο ποιητής,αλλά τί;".Μα το τι θέλει να πει ο ποιητής εξαρτάται και από αυτόν που το διαβάζει.Αυτή είναι η μαγεία της ποίησης.Να βγάζει από τον αναγνώστη συναισθήματα και συμπεράσματα εξατομικευμένα.Αλλά και στην ενήλικη ζωή μας,είναι λιγάκι ένοχο,να παραδεχόμαστε ότι διαβάζουμε ποίηση.Φοβόμαστε ότι μπορεί να μας πάρουν για ευαίσθητους,αλλοπαρμένους ή ανισόρροπους.
Δε σας κρύβω ότι και εγώ δεν είμαι οπαδός της ποίησης,γιατί πολύ απλά δεν έχω μάθει ή δεν έχω συνηθίσει να διαβάζω ποιήματα. Παρ'όλα αυτά,και σε συνδυασμό με τον πλούτο του διαδικτύου,που κυριολεκτικά μπορείς να τα βρεις όλα,έχω αρχίσει να εκτιμώ ένα καλό ποίημα όταν το βρίσκω,συνήθως κατά λάθος σε κάποια από τις αναζητήσεις μου(σε σημείο που κάποιες φορές επίτηδες κάνω λάθος στις αναζητήσεις μου). Αυτό δε σημαίνει ότι τα κατανοώ όλα,ή ότι ξαφνικά έχω γίνει"ποιοτικός" ή ακόμα ότι όλα τα ποιήματα είναι αριστουργήματα και όποιος δεν τα καταλαβαίνει είναι χαζός.Ένα ποίημα μπορεί να είναι καλό,κακό ή μέτριο,όπως και ένα βιβλίο,όπως και ένα τραγούδι,όπως και μια ταινία.Αλλά όπως και τα προαναφερθέντα,όταν είναι πολύ καλό,το καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ καλό και σε ανεβάζει.Σε φτιάχνει τόσο πολύ που εκεί που θα έλεγες"Τι θέλει να πει τώρα ο ποιητής" λες "Πωπω!Τι έγραψε ρε το άτομο!;"
Πιστεύω ότι η Ιθάκη του Καβάφη,είναι ένα από αυτά τα ποιήματα.Τα νοήματα που εγώ έχω συλλάβει,ειδικότερα όσο μεγαλώνω λίγο,είναι πολύ δυνατά.Η Ιθάκη είναι και στην πρώτη ανάρτηση του blog,οπότε δε θα την ξαναπαραθέσω.Θα παραθέσω όμως ένα ποίημα που είναι στο προαναφερθέν αφιέρωμα,το "Αν"του R.Kipling και ένα που δεν είναι.Έχει γραφτεί από τον Φώτη Βαρέλη,για έναν σύγχρονο Ελληνοκύπριο ήρωα,τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη,ο οποίος απαγχονίστηκε τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957,σε ηλικία μόλις 18 ετών,από τους Άγγλους.Το έγκλημά του,ότι πάλεψε για μια ελεύθερη πατρίδα.
αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία, κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,
αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει, στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,
αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά, αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,
αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα, κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει,
αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου, κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,
αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη, αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις, αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,
αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί, αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.
Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.
Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν, αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν
αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά, αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά…
Έ! Παιδί μου τότε… Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου… Θα ’σαι Άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου!
Φώτης Βαρέλης " Του αντρειωμένου Ευαγόρα Παλληκαρίδη"
«Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.
Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης τους δεμένος,
οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,
η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι.
Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.
Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η Τρίτη που διαβάζει,
μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα. -
Παρόντες όλοι; -
Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει. -
Παρόντες, λέει ο δάσκαλος∙ και με φωνή που τρέμει: -
Σήκω Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει
να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη. -
Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,
στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,
συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,
και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.
Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα’ σα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο».
Ας αφήσουμε λίγο χώρο στη ζωή μας και για την ποίηση.
Αφορμή για την ανάρτηση αυτή,μου έδωσε το παρακάτω άρθρο το οποίο και παραθέτω :Επτά ποιήματα που αξίζει να έχεις διαβάσει
'Ενας από τους κυριότερους λόγους που δεν έχουμε συνηθίσει την ποίηση στη ζωή μας,είναι ο τρόπος που τη διδαχθήκαμε στο σχολείο.Σαν κάτι δυσνόητο που έπρεπε να αποκρυπτογραφήσουμε γιατί" εδώ κάτι θέλει να πει ο ποιητής,αλλά τί;".Μα το τι θέλει να πει ο ποιητής εξαρτάται και από αυτόν που το διαβάζει.Αυτή είναι η μαγεία της ποίησης.Να βγάζει από τον αναγνώστη συναισθήματα και συμπεράσματα εξατομικευμένα.Αλλά και στην ενήλικη ζωή μας,είναι λιγάκι ένοχο,να παραδεχόμαστε ότι διαβάζουμε ποίηση.Φοβόμαστε ότι μπορεί να μας πάρουν για ευαίσθητους,αλλοπαρμένους ή ανισόρροπους.
Δε σας κρύβω ότι και εγώ δεν είμαι οπαδός της ποίησης,γιατί πολύ απλά δεν έχω μάθει ή δεν έχω συνηθίσει να διαβάζω ποιήματα. Παρ'όλα αυτά,και σε συνδυασμό με τον πλούτο του διαδικτύου,που κυριολεκτικά μπορείς να τα βρεις όλα,έχω αρχίσει να εκτιμώ ένα καλό ποίημα όταν το βρίσκω,συνήθως κατά λάθος σε κάποια από τις αναζητήσεις μου(σε σημείο που κάποιες φορές επίτηδες κάνω λάθος στις αναζητήσεις μου). Αυτό δε σημαίνει ότι τα κατανοώ όλα,ή ότι ξαφνικά έχω γίνει"ποιοτικός" ή ακόμα ότι όλα τα ποιήματα είναι αριστουργήματα και όποιος δεν τα καταλαβαίνει είναι χαζός.Ένα ποίημα μπορεί να είναι καλό,κακό ή μέτριο,όπως και ένα βιβλίο,όπως και ένα τραγούδι,όπως και μια ταινία.Αλλά όπως και τα προαναφερθέντα,όταν είναι πολύ καλό,το καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ καλό και σε ανεβάζει.Σε φτιάχνει τόσο πολύ που εκεί που θα έλεγες"Τι θέλει να πει τώρα ο ποιητής" λες "Πωπω!Τι έγραψε ρε το άτομο!;"
Πιστεύω ότι η Ιθάκη του Καβάφη,είναι ένα από αυτά τα ποιήματα.Τα νοήματα που εγώ έχω συλλάβει,ειδικότερα όσο μεγαλώνω λίγο,είναι πολύ δυνατά.Η Ιθάκη είναι και στην πρώτη ανάρτηση του blog,οπότε δε θα την ξαναπαραθέσω.Θα παραθέσω όμως ένα ποίημα που είναι στο προαναφερθέν αφιέρωμα,το "Αν"του R.Kipling και ένα που δεν είναι.Έχει γραφτεί από τον Φώτη Βαρέλη,για έναν σύγχρονο Ελληνοκύπριο ήρωα,τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη,ο οποίος απαγχονίστηκε τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου 1957,σε ηλικία μόλις 18 ετών,από τους Άγγλους.Το έγκλημά του,ότι πάλεψε για μια ελεύθερη πατρίδα.
Αν - R. Kipling
Αν μπορείς στην πλάση τούτη να περιφρονείς τα πλούτη κι αν οι έπαινοι των γύρω δεν σου παίρνουν το μυαλό,αν μπορείς στην τρικυμία να κρατήσεις ψυχραιμία, κι αν μπορείς και στους εχθρούς σου να σκορπίσεις το καλό,
αν μπορείς με μιας να παίξεις κάθε τι που ’χεις κερδίσει, στην καταστροφή ν’ αντέξεις και να δώσεις κάποια λύση,
αν μπορείς να υποτάξεις πνεύμα, σώμα και καρδιά, αν μπορείς όταν σε βρίζουν να μην βγάζεις τσιμουδιά,
αν μπορείς στην καταιγίδα να μη χάνεις την ελπίδα, κι αν μπορείς να συγχωρήσεις όταν σ’ έχουν αδικήσει,
αν μπορέσεις τ' όνειρό σου να μη γίνει ο όλεθρός σου, κι αν μπορέσεις ν’ αγαπήσεις όσους σ’ έχουνε μισήσει,
αν μπορείς να είσαι ο ίδιος στην χαρά και στην οδύνη, αν η πίστη στην ψυχή σου μπρος σε τίποτα δεν σβήνει,
αν μιλώντας με τα πλήθη τη συνείδηση δεν χάνεις, αν μπορέσεις να χωνέψεις πως μια μέρα θα πεθάνεις,
αν ποτέ δεν σε μεθύσει του θριάμβου το κρασί, αν στα ψέματα των άλλων δεν λες ψέματα κι εσύ,
αν μπορείς να μη θυμώνεις, αλλά μήτε και να κλαις όταν άδικα σου λένε πως εσύ μονάχα φταις.
Αν μπορείς με ηρεμία δίχως νεύρα ή δυσφορία και τα ίδια σου τα λόγια να τ’ ακούς παραλλαγμένα,
αν μπορείς κάθε λεπτό σου να ’ναι μια δημιουργία και ποτέ σου να μην μένεις με τα χέρια σταυρωμένα.
Αν οι φίλοι σου κι οι εχθροί σου δεν μπορούν να σε πληγώσουν, αν οι σχέσεις με μεγάλους τα μυαλά δεν σου σηκώνουν
αν τους πάντες λογαριάζεις μα… κανένα χωριστά, αν μπορέσεις να φυλάξεις και τα ξένα μυστικά…
Έ! Παιδί μου τότε… Θα μπορέσεις ν’ απολαύσεις όπως πρέπει τη ζωή σου… Θα ’σαι Άνθρωπος σπουδαίος κι όλη η γη θα ’ναι δική σου!
Φώτης Βαρέλης " Του αντρειωμένου Ευαγόρα Παλληκαρίδη"
«Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.
Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης τους δεμένος,
οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,
η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι.
Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.
Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η Τρίτη που διαβάζει,
μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα. -
Παρόντες όλοι; -
Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει. -
Παρόντες, λέει ο δάσκαλος∙ και με φωνή που τρέμει: -
Σήκω Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει
να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη. -
Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,
στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,
συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,
και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.
Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα’ σα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο».
Ας αφήσουμε λίγο χώρο στη ζωή μας και για την ποίηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου