Θα πρέπει να γίνεται καθαρισμός; Κάνει καλό ή κακό γιατρέ;

Έναυσμα για τη σημερινή μας ανάρτηση αποτελεί μια ερώτηση/σχόλιο αναγνώστη το οποίο παραθέτω αυτούσιο πιο κάτω.

"Γεια σας. Μιας και αναφερθηκε ο καθαρισμος, πολλοι ισχυριζονται οτι περισσοτερα προβληματα προκαλει, παρα λυνει. Επισης οι αποψεις διαφερουν απο γιατρο σε γιατρο για το αν πρεπει να γινεται καθαρισμος στην περιπτωση που υπαρχει μονο πλακα και οχι πετρα. Για παραδειγμα καποιοι λενε οτι με τακτικο βουρτσισμα και οδοντικο νημα η πλακα πιθανως θα υποχωρησει με τον καιρο και οτι δε χρειαζεται καθαρισμος. Και επισης οτι αν τα δοντια ειναι μονο "κιτρινα", παλι δε χρειαζεται καθαρισμος μιας και ενδεχεται να παρουσιαστουν προβληματα αργοτερα αν καθαριστουν. Ποια ειναι η δικη σας αποψη περι αυτου;
Ευχαριστω"


Η ερώτηση ήταν πολύ ωραία για να απαντηθεί στα στενά όρια ενός σχολίου, διότι σαν ανάρτηση θα κάνει και θα έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στο μοίρασμα της γνώσης. Ευχαριστώ τον/την αναγνώστη/αναγνώστρια για το σχολιο και ξεκινάω την απάντηση.

Ετοιμοι; Πάμε!

Είναι κοινώς αποδεκτό ότι με τον καθαρισμό των δοντιών αφαιρούμε την Οδοντική Μικροβιακή Πλάκα (Ο.Μ.Π.).

Τι είναι όμως Οδοντική Μικροβιακή Πλάκα (Ο.Μ.Π.).

Η πηγή των πληροφοριών που σας παραθέτω είναι το βιβλίο Κλινική Περιοδοντολογία, των Ζ. Ματζαβίνου,Ι Βροτσου,εκδ Λίτσας 2002, που διδάσκεται στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τόσο σε προπτυχιακό όσο και μεταπτυχιακό επίπεδο σπουδών.


Η Οδοντική Μικροβιακή Πλάκα (Ο.Μ.Π.) είναι μια μάζα με οργανωμένη δομή, που αποτελείται από μικροοργανισμούς (μικρόβια) αλλά και οργανικά και ανόργανα συστατικά. Ανάλογα με την εντόπιση της διακρίνεται σε πάνω από τα ούλα (υπερουλική) και κάτω από τα ούλα (υποουλική).

Στην ουσία αποτελεί ένα βιο-υμένιο, δηλαδή μια ενεργή μικροβιακή κοινότητα, όπου τα διάφορα μικρόβια αλληλεπιδρούν μεταξύ τους αλλά και με το ξενιστή,δηλαδή τον ανθρωπο.

Η σχέση της ΟΜΠ με τη φλεγμονή και με τη νόσο των ούλων (ουλίτιδα/περιοδοντίτιδα) είναι σαφώς τεκμηριωμένη και αποσαφηνισμένη. Η απουσια σωστης στοματικής υγιεινής έχει ως αποτέλεσμα την άθροιση εναποθέσεων πλάκας, με επακόλουθη εμφάνιση νόσου των ούλων. Η εμφάνιση και η εξέλιξη της νόσου μπορεί να διαφέρει από άτομα σε άτομο αλλά ακόμα και στο ίδιο άτομο σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Η συστηματική και αποτελεσματική απομάκρυση της ΟΜΠ, συνιστά αποτελεσματικό μέτρο έναντι των νόσων του περιοδοντίου (ουλίτιδας/περιοδοντίτιδας), αλλά και της τερηδόνας μια και η μικροβιακή κοινότητα προσφέρει καταφύγιο και συνθήκες πολλαπλασιασμού και στα μικρόβια που προκαλούν βλάβη πχ τερηδόνα στα δόντια.

Η προσκόλληση των μικροβίων στα δόντια, ο πολλαπλασιασμός και ο σχηματισμός του μικροβιακού υμενίου, δηλαδή της μικροβιακή κοινότητας  καθως και ο σχηματισμός της πλάκας, έχει διάφορες φάσεις.

 

Την αρχική φάση, δηλαδή την προσκόλληση στα δόντια μπορεί να τη σταματήσει ο ασθενής. Αν όμως προσκολληθούν τα μικρόβια στα δόντια, τότε τα επόμενα στάδια μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο από οδοντίατρο.

Πάμε τωρα στον όρο πέτρα

Πέτρα είναι οι ενασβεστωμένες και σκληρυνθείσες εναποθέσεις αλάτων ή/και πλάκας. Ο επιστημονικός όρος είναι τρυγια. Και η πέτρα χωρίζεται σε υπερουλική (πάνω από τα ούλα) και υποουλική (κάτω από τα ούλα) και με παρόμοιο τρόπο με την πλάκα εναποτίθεται στα δόντια και αθροίζεται.

Νέες ερευνες έχουν δείξει ότι η πέτρα δεν είναι ο κύριος παράγοντας για την εμφάνιση νόσων των ούλων, αλλά δρα συνεργικά. Ο κύριος παράγοντας είναι η πλάκα.


Και γιατί υπάρχει μπέρδεμα μεταξύ πέτρας και πλάκας και ποια από τις δύο είναι πιο κακή για τα δόντια από την άλλη; 

 

Γιατί οι παλαιότερες γενιές οδοντιάτρων δεν ήξεραν από τι αποτελείται η πλάκα, δηλαδή ότι είναι μικροβιακή κοινότητα. Επίσης τους ερχόταν πιο βολικό να εξηγήσουν στον ασθενή ότι έχει πρόβλημα στα ούλα λόγω της πέτρας, που ήταν ορατή και χειροπιαστή. Ήταν κάτι που μπορούσαν να αντιληφθούν.

Τι να τους πει; Ότι έχουν πλάκα; Θα τον έπαιρναν στο καλαμπούρι!

 

Στο πολύ ωραίο ερώτημα λοιπον που κληθηκα να απαντήσω, η απάντηση μου είναι η εξής :

ΠΑΝΤΑ, ΠΑΝΤΑ,ΠΑΝΤΑ πρέπει να αφαιρούμε την πέτρα και την πλάκα σε τακτά χρονικά διαστήματα από τα δόντια, με τη βοήθεια του οδοντιάτρου, μια και η παραμονή της είναι η σίγουρη συνταγή για προβλήματα τόσο στα δόντια όσο και στα ούλα. Ο καθαρισμός δε θα προκαλέσει την εμφάνιση προβλημάτων στο μέλλον. ϊσα ίσα προβλήματα θα εμφανιστούν αν δε γίνει.

Δεν γνωρίζω κάποιον οδοντίατρο που μπορεί να υποστηρίξει τεκμηριωμένα οτι ο καθαρισμός περισσοτερα προβληματα προκαλει, παρα λυνει.Προσέξτε λέω να υποστηρίξει τεκμηριωμένα. Αν το υποστηρίξει πρέπει και να το τεκμηριώσει, αλλιώς είναι λόγια του αέρα.

Ως προς το αν τα δόντια είναι κίτρινα ή γενικά άλλου χρώματος πλην του άσπρου πρεπει να εξετάσουμε γιατί έχει αλλάξει το χρώμα των δοντιών. Με το θέμα είχαμε ασχοληθεί σε παλαιότερη αναρτηση (πατήστε εδώ για την ανάρτηση για το γιατί τα δόντια δεν έχουν αυτό το άσπρο χρώμα ). Βέβαια τόσο η πέτρα όσο και η πλάκα είναι πιο πορώδεις από τα δόντια, οπότε προσροφούν χρωστικές. Άρα αν αφαιρέσουμε την πέτρα και την πλάκα και κάνουμε καθαρισμό και στίλβωση των δοντιών, επαναφέρουμε τα δόντια σε ενα πιο αποδεκτά άσπρο χρώμα (Βλέπε ανάρτηση για επαναφορά χρώματος μετά από καθαρισμό δοντιών ).

Ελπίζω να σας ενημέρωσα για το γιατί πρέπει να γίνεται καθαρισμός και το τι είναι πέτρα και πλάκα, καθώς και να απάντησα στην ερώτηση του αναγνώστη.

Συνεχίστε να αφήνετε σχόλια στο ιστολόγιο ή να στέλνετε τις απορίες σας στο sotvlastarakos@yahoo.com.

Και να θυμάστε..η γνώση είναι δύναμη!

Γιατρε ειμαι αριστεροχειρας.Βουρτσίζω καλά;

Θέμα της σημερινής μας ανάρτησης αποτελεί ένα περίεργο εκ πρώτης όψεως ερωτημα

"Το ποιο χέρι χρησιμοποιεί ο καθένας μας επηρεάζει την άσκηση στοματικής υγιεινής;"

Αριστεροχειρία ονομάζεται η προτίμηση για χρήση του αριστερού χεριού αντί του δεξιού για καθημερινές δραστηριότητες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το γράψιμο. Οι άνθρωποι που εμφανίζουν αυτό το φαινόμενο ονομάζονται αριστερόχειρες.Οι αριστερόχειρες αποτελούν μειοψηφία, αφού το 90 ως 93% των ενηλίκων είναι δεξιόχειρες. Επιπλέον, οι περισσότεροι αριστερόχειρες εμφανίζουν σε κάποιο, έστω και ελάχιστο, βαθμό χρήση του δεξιού χεριού, είναι δηλαδή αμφιδέξιοι.

Ας δούμε όμως ποιά είναι τα κριτήρια της επιλογής χεριού από τα παιδια.

                 



Μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση πάνω στο θέμα είναι η ακόλουθη από την κα Βιργινία Πολυμεροπούλου,παιδιατρική εργοθεραπεύτρια,από το www.ergotherapy.gr.

"ΑΡΙΣΤΕΡΟ  Ή  ΔΕΞΙ"

Αριστερό ή δεξί χεράκι; Σε ποιο θα δείξει προτίμηση  το παιδί, σε ποια ηλικία; Κι αν διαλέξει το αριστερό; Είναι πρόβλημα;
Το μωρό φέρνει στο στοματάκι του και τα δυο του χεράκια, πότε το δεξί, πότε το αριστερό, χωρίς να τα διακρίνει. Γύρω στους 4 μήνες και μέχρι τους 8 χρησιμοποιεί πλέον εξίσου επιδέξια και τα δυο χεράκια για ν’ αρπάξει και να φέρει στο στόμα του αντικείμενα. Στους 11 μήνες πιάνει το αντικείμενο σφίγγοντας το ανάμεσα στο λυγισμένο δείκτη και τον αντίχειρα.  Στο τέλος  πλέον του 1 χρόνου ενδιαφέρεται για λεπτομέρειες στα παιχνίδια του (τα ματάκια της κούκλας, τις πρίζες) και τις αγγίζει με τεντωμένο δείκτη.
Στα 2 χρόνια το παιδί έχει αποκτήσει έλεγχο των χεριών του: επιλέγει π.χ το δεξί για να φάει ή να δείχνει  και το αριστερό για να κάνει κάτι άλλο. Ωστόσο, είναι ακόμη νωρίς για να διαπιστώσετε αν είναι αριστερόχειρας ή δεξιόχειρας. Κάτι τέτοιο μπορεί να φανεί – το νωρίτερο- γύρω στα 3 χρόνια, αν και πολλά παιδιά αμφιταλαντεύονται ως τα 5.  Σύμφωνα με έρευνες περίπου το 2% είναι αριστερόχειρες ενώ μεγαλύτερο ποσοστό μικρών κυρίως παιδιών είναι αμφιδέξια (δηλ. χρησιμοποιούν εξίσου και τα δυο χεράκια).
Έχει παρατηρηθεί ότι το αριστερό ημισφαίριο είναι περισσότερο εξειδικευμένο στις γλωσσικές λειτουργίες, ενώ το δεξιό στο χωροχρονικό προσανατολισμό  και την αντίληψη.
Στο παρελθόν, η προκατάληψη που ήθελε την αριστεροχειρία ως μη φυσιολογική επιλογή και ένδειξη ευρύτερων γνωστικών ή άλλων προβλημάτων ανησυχούσε τους γονείς και ταλαιπωρούσε τα παιδιά. Έτσι το παιδί όταν θα πάει στην Α' τάξη του Δημοτικού σχολείου δεν θα πρέπει να συναντά δυσκολίες στη γραφή, στη ζωγραφική και στις καθημερινές του  δραστηριότητες. Και συμβαίνει κάποιες φορές  παιδιά της Α' Δημοτικού να υποφέρουν κατά την εκμάθηση της πρώτης γραφής, επειδή δεν επικράτησε ακόμη το ένα από τα δύο χέρια.
Ευτυχώς στις μέρες μας, ο μύθος καταρρίφθηκε, καθώς έχουν δοθεί απαντήσεις σε ποικίλα σχετικά ερωτήματα, όπως:

Η αριστεροχειρία είναι κληρονομική;
Όχι απαραίτητα. Η προτίμηση του χεριού προσδιορίζεται με τρόπους πολυσύνθετους τόσο από γενετικούς όσο κι από περιβαλλοντικούς παράγοντες. Ωστόσο, εάν ένας από τους γονείς είναι αριστερόχειρας, ενδέχεται αυτό εμμέσως να επηρεάσει και την επιλογή του παιδιού.Πως εξηγείται η αριστεροχειρία;
Η χρήση του αριστερού  ή του δεξιού χεριού οφείλεται στις εντολές που στέλνει του εγκεφάλου στις νευρικές απολήξεις των άκρων. Τα τμήματα του εγκεφάλου που βρίσκονται αριστερά στέλνουν εντολές στο δεξί μέρος του σώματος. Η επικράτηση του ενός ή του άλλου ημισφαιρίου στον έλεγχο της κίνησης του παιδιού ονομάζεται πλευρίωση.
Υπάρχει όμως και ένα μικρό ποσοστό παιδιών που χρησιμοποιούν εξίσου με την ίδια ευκολία και άνεση και τα 2 χέρια. Αυτά ονομάζονται «αμφιδέξιοι». Συμβαίνει σπάνια, και δεν αποτελεί ούτε ταλέντο ούτε δυσλειτουργία. Ωστόσο  για να χαρακτηριστεί ένα παιδί αμφιδέξιο, θα πρέπει με  συστηματικότητα να χρησιμοποιεί εναλλακτικά και εξίσου αποτελεσματικά και τα δυο του χέρια σε διάφορες δραστηριότητες, ήδη για 6-7 χρόνια.
Η αριστεροχειρία μπορεί να δημιουργήσει μαθησιακά προβλήματα;
Όχι. Η αριστεροχειρία δεν έχει καμία επίδραση στις γνωστικές ικανότητες του παιδιού. Η εκδήλωση μαθησιακών προβλημάτων σε έναν αριστερόχειρα είναι ωστόσο εξίσου πιθανή, όσο και σε έναν δεξιόχειρα και καθόλου δεν επηρεάζεται από την επιλογή του «καλού» χεριού.
Η αριστεροχειρία δημιουργεί προβλήματα στη γραφή;
Όχι. Αν προσπαθήσετε να επιβάλλετε τη χρήση του δεξιού χεριού σ’ ένα μικρό αριστερόχειρα πηγαίνετε ενάντια στη φυσική οργάνωση του ελέγχου και της χρήσης του σώματός του και αυτό είναι που ενδέχεται να επηρεάσει την εκμάθηση της γραφής και την ποιότητα του γραφικού χαρακτήρα. Ωστόσο, εκείνο που οφείλετε να κάνετε, είναι να του συστήσετε το σωστό τρόπο για να κρατά το μολύβι, έτσι ώστε να μην κρύβει ότι έχει ήδη γράψει.Ο αριστερόχειρας αντιμετωπίζει πρακτικά προβλήματα;
Ναι. Και είναι αναμενόμενο, εφόσον  ζει σ’ ένα κόσμο φτιαγμένο για δεξιόχειρες. Έτσι το παιδί που γράφει με το αριστερό και κάθεται δεξιά στο θρανίο, θα ενοχλείται από τον διπλανό του, θα δυσκολεύεται όταν κουμπώνει τα κουμπιά σε πουκάμισα και παντελόνια, όταν προσπαθεί ν’ ανοίξει  μια κονσέρβα ή ένα μπουκάλι, όταν επιχειρεί να κόψει με το ψαλίδι ή να σχεδιάσει με το χάρακα. Ωστόσο, όλοι οι αριστερόχειρες, αργά  ή γρήγορα, προσαρμόζονται στο δεξιόχειρο περιβάλλον τους. Αυτή τους την προσαρμογή, μπορούμε, γονείς και δάσκαλοι, να επιταχύνουμε, εφόσον αντιμετωπίσουμε με σεβασμό την ιδιαιτερότητα της χρήσης του αριστερού χεριού. Εάν για παράδειγμα, την ώρα του φαγητού του, του τοποθετήσουμε το μαχαιροπίρουνο στη σωστή του θέση, ή εάν το βάλουμε να καθίσει στην αριστερή πλευρά του θρανίου μέσα στην τάξη.
Πηγή


Πώς όμως επηρεάζει το ποιο χέρι χρησιμοποιούμε τη στοματική μας υγεία;Θα μου επιτρέψετε αγαπητοί αναγνώστες να σας αφήσω σε αγωνία μέχρι την επόμενη ανάρτηση,την Πέμπτη.


                                     


          Ξέρετε είναι..για να ξανάρθετε!!